عروج در معراج

اینجا یک فضای بسیار شخصی من است ؛ هیچ آشنای حقیقی در این بلاگ ندارم و بنابر این با خاطری آسوده میتوانم به اعترافات شخصی و سری خود بپردازم. یکی از مهمترین اسرارم ترس از ارتفاع است . من از ارتفاع خیلی میترسم . بدتر اینکه بواسطه شغلم ، در مواقع بسیاری باید به نقاط مرتفع مخوف بروم و مانند یک دست و پا چلفتی تمام عیار ، عمل سر کشی به نفاط مرتفع را انجام می دهم و برای توجیه این دست و پا چلفتی گری همیشه با کفش پاشنه بلند میروم که عذری برای این ترس خود داشته باشم...

قسمت بدتر جریان اینجاست که از پرواز هم میترسم، مخصوصا اگر داخلی باشد که تا آستانه ضعف کردن هم پیش میروم . اما قسمت بدترش جایی پیش می آید که به امید پرواز یک شرکت معتبر میروم و ناگهان با نام هواپیمایی معراج روبرو میشوم .

اولین بار که نام هواپیمایی معراج را دیدم و اولین چیزی که در ذهنم آمد ، عروج بود ؛ مانند عروج ملکوتی حضرت امام که در سال 68 طی تعطیلی یک هفته ای به بهترین نحو از سوی رسانه ملی برایمان درونی شد. حالا در کشوری که خطوط هواییش ، روح انسانهای بسیاری را به ملکوت اعلا پیوند داده اند من نیز به شانس عروج یک قدم نزدیکتر شده بودم.

بسیار مایلم با مسئولین انتخاب نام معراج برای یک شرکت هواپیمایی گپ و گفتی داشته باشم تا بدانم دلیلش چه بوده که در میان این همه پیغمبر به سراغ جرجیس رفته اند و نامی را برای شرکت خود برگزیده اند که یادآور حضرت عزرائیل است .

در زمانهای قدیم دو سه بار در باب اهمیت نامها مطالبی طنزگونه نوشته بودم و این بار خیلی جدی تر فهمیدم که من یک انسان " اسم باز " هستم ( اسم باز بر وزن ماشین باز یا گوشی باز ) . اسمها بر روی من تأثیر میگذارند و شاید انسانهای زیادی مثل من باشند.